Omdat ik het zo vervelend vind voor de MTB-coördinatoren om weer iemand aan te wijzen die het verslag mag schrijven van de MTB rit, heb ik helemaal vrijwillig zelf mijn verantwoordelijkheid genomen, ik ben namelijk 2 weken niet geweest en komende week ben ik er waarschijnlijk weer niet.

Als ongeschreven regel geldt namelijk dat je dan een verslag moet schrijven. Eigenlijk zouden meer mensen zelf die verantwoording moeten nemen.

Dit stimuleert namelijk ook dat je wat frequenter deel neemt aan de MTB ritten op zaterdagochtend. Want wat doe je nu liever, achter je laptop zitten, of lekker door het bos scheuren op je fietsje?

Eigenlijk moet je het gewoon zien als een straf om weer eens een ritverslag te schrijven. Volgende keer krijgt diegene die langere tijd niet is geweest dus gewoon strafwerk. Maar lang genoeg geouwehoerd, we gaan maar eens fietsen.

Nadat we de snelle Jelles eerst hadden weggestuurd, vertrokken wij, met André op kop natuurlijk.  Eerst even door het Lievensbergbos lekker wat rulle stukken zand pakken en wat “nieuwe paadjes verkennen”. Waarna we overstaken richting Groot Molenbeek.

Hier nog een hoekje van het verboden militaire oefenterrein meegepikt om vervolgens nog een stukje langs de gaas te rijden. Dit was eigenlijk op speciaal verzoek, sommige mensen zijn verknocht aan die gaas, al durven ze daar niet openlijk voor uit te komen.  Maar André voelt dat feilloos aan.

Dit bracht ons uiteindelijk op de Kooiweg, welke we uitgereden zijn richting Hoogerheide. Daarna zijn we richting de Abdijlaan gereden waar we een rustpauze ingelast hebben.

Nadat ieder weer wat gegeten en gedronken had en weer wat op temperatuur gekomen was in het zonnetje vertrokken we richting camping de Staartse Duinen, om vervolgens door te steken richting de Kloostertuinen.

Na de Tiestenberg en de Nootjesberg respectievelijk rechts en links hebben laten liggen zijn we voor de Walsestraat bergjes langs richting de kop van het vliegveld gereden om hierna de Moerkantsebaan over te steken.  Hier werden we nog voorgelaten door een paar “vriendelijk” kijkende jonge dames in een kleine auto. 

Peter was hier zo van onder de indruk dat hij een paar honderd meter verder op spontaan op de grond ging liggen, pal naast een plas. Volgens Peter zelf bleef hij achter een boompje hangen, maar daar geloof ik dus niets van. Nadat ik Peter weer in de ankers had gehesen en we weer gegroepeerd waren ging de tocht langs en door de plassen weer verder richting de finish. Maar eerst moesten we voor de laatste kilometers nog even opsplitsen in een “natte” en een “droge” groep. 

De natte groep waren de volgelingen van André, en de droge groep waren de volgelingen van Peter (waaronder ikzelf). Uiteindelijk maakte het geen verschil en stonden we gezamenlijk bij ’t Appeltje te popelen om naar binnen te gaan om een lekkere warme consumptie (voor sommige onder ons met slagroom en appelgebak) te bestellen.

Even later kwamen de snelle Jelles ook binnenvallen.

De beentjes waren alvast lekker los gefietst voor het discoballen bal van de middag / avond die hierna volgde, namelijk het jaarfeest van de Pedaleurs. 

Het was weer een geslaagde ochtend / middag / avond.

Groeten Rene van O.