Vanochtend was het zover, de eerste clubrit buiten Bergen op Zoom van dit jaar ging weer van start. Toen ik gisteravond buiten keek was het een erg heldere nacht. Dat betekent over het algemeen de volgende dag in ieder geval koud weer. Dat bleek juist te zijn, aangezien ik de volgende ochtend eerst het ijs van mijn ruiten af mocht krabben. Na Marcel en André opgehaald te hebben, zijn we naar het Appeltje gereden.

Daar voegden Kees en Frans zich bij ons en met dit selecte gezelschap gingen we op weg naar Herentals.

In Herentals zijn een drietal routes die we gaan rijden vandaag. Na een klein uurtje met de auto kwamen we bij het startpunt van de route. Dit is niet het officiële startpunt, maar voor ons was het in ieder geval wel gemakkelijk aan te rijden. Vanuit de parkeerplaats keken we al tegen een heuvel aan. Hetgeen uiteraard veelbelovend was.

We startten op de rode route, maar wisselde deze al snel in voor groen. Helaas lieten we de heuvel letterlijk links liggen en ging het pad het spoor over de weg op. De start van de route had nogal veel asfalt. Voordeel was wel dat de fietsen lekker droog en schoon bleven. Na een asfaltklimmetje konden we dan toch lekker gaan ploeteren in het bos. Al snel deed de eerste singletrack je hartslag stijgen. Het was een erg mooie track met een lekkere flow, waardoor je steeds van bocht naar bocht de snelheid er lekker in kon houden.

Na deze singletrack ging het veelal over brede bospaden verder. Ongemerkt waren we toch behoorlijk aan het klimmen en dalen. Het ging er ontspannen aan toe en er was ruimte om ook wat van de natuur te genieten. De mist bleef een behoorlijke tijd in het bos hangen, hetgeen mooie plaatjes zou kunnen opleveren, als je fototoestel het zou doen. De zon probeerde zijn best te doen om de kou te verdrijven, hetgeen maar matig lukte.

In dit gedeelte was het af en toe wat zoeken, aangezien er een behoorlijk aantal verschillende routepijlen waren, waardoor het gemakkelijk was om door de pijlen de route niet meer te zien. Nu kwamen we er later achter dat de pijlen ook genummerd waren, maar goed, daar hadden we op dat moment niets aan.

Vervolgens nog even een ommetje gemaakt op, naar wat ik dacht, het cyclocrossparcours was, waarna we bij het echte parcours uit kwamen dat inmiddels gesloten was. Het bleek alleen van september tot en met februari opengesteld te zijn.

Zo wat ongemerkt ging de groene route over in de blauwe route. De bredere bospaden werden goed afgewisseld met wat meer technische stukken met hoogteverschillen, waardoor de route voor ieders wat wils had. Ook de liefhebbers van water kwamen ruimschoots aan hun trekken vanochtend.

Dré bleek inmiddels grote aandrang te hebben gekregen. Kees toverde een compleet, netjes verzorgd, toiletblok midden in het bos. Compleet met aanwezige kabouters en varkens. Nu moet ik zeggen dat bij mij de associatie tussen varkens en kabouters ontbreekt, daar zul je wel Belg of Kees voor moeten heten om dat te begrijpen. Feit was wel dat de kabouters flauwgevallen waren toen Dré weer buiten stapte. Omdat onze gezondheid ons lief is, maakten we ons snel uit de voeten.

Via weer een stuk met behoorlijk veel asfalt kwamen we weer in het bos terecht. Op dit deel wat langere beklimmingen en het bijbehorende dalen. Hierna de groene route weer opgepakt die ons weer wat meer afwisseling bood.  Een pad langs een spoor bracht ons vervolgens op de rode route. Het pad fietste wat zwaar, hetgeen vast en zeker met de staat van het zand te maken had. Gelukkig was het droog.

Ik bleek in een wat ruiger gedeelte een knopje van mijn fiets kwijtgeraakt te zijn. Aangezien ik het onderliggende ringetje niet kwijt wilde raken besloot ik om even te stoppen. Het kostte wat overtuigingskracht om het jolige groepje duidelijk te maken dat het echt om onderdelen van mijn fiets ging.

De rode route werd pas echt leuk nadat we het pad langs het spoor verlieten en er een venijnige klim lag. Dit deel van de route had pittige klimmen en uitdagende afdalingen met behoorlijk wat wortels. Een erg leuk stuk. Bij een grote uitkijktoren (Aangeduid met Toeristentoren op de kaart :-) ) nog even samen wat koffie gedronken, de wereldproblemen opgelost waarna we nog het laatste deel van de route af konden werken.

Bij de parkeerplaats aangekomen zijn we nog even teruggereden om de heuvel op te rijden die we die ochtend niet hadden gedaan. Een erg leuke klim naar een soort kapelletje met een dito afdaling, waar Marcel en ik erg veel schik hadden met onze fully’s.

Samenvattend was het een erg leuke ochtend met een gevarieerde route die voor ieder was wils had en maar weinig heel saaie stukken bevatte. Op sommige stukken zou het mooi zijn als het asfalt vervangen zou kunnen worden door bospad, maar de overige delen van de routes maken dat zeker goed. 

Uiteindelijk hebben we 40 km gefietst en 224m geklommen. Je zou de route op sommige momenten behoorlijk vochtig kunnen noemen, maar ikzelf had daar weinig last van, aangezien ik nog wel eens wat zand tussen het water kon vinden om op te fietsen.