Zou het er vandaag dan toch van komen. Vorige week ging de langverwachte rit richting de heide niet door. Te slecht weer, te slecht wegdek, te nat, te droog of wat voor ander excuus ook, de heide werd niet aangeraakt.

Deze week moest het anders.

De heide moest nu toch wel echt bereden worden. Aangezien ik nogal aan de late kant bij Marcel was, had ik het laatste deel van de discussie op de app gemist. Hieruit bleek dat er wat twijfel was of de snelheid niet te hoog zou worden gelet op de personen die kenbaar hadden gemaakt vanochtend te gaan fietsen. Gelukkig gaf Marcel aan dat de schrijver van dit stukje ook niet bij zou kunnen houden wanneer het te snel zou gaan. Van je vrienden moet je het hebben, zou ik zo zeggen….Ach ja, zolang hij geen plagiaat pleegt, kan ik wel een hoop hebben.

Gelukkig werd het wat drukker, zodat ik zonder al teveel gezichtsverlies mijzelf aan kon sluiten bij de minder snelle groep. Met zes man vertrokken we het bos in. Een leuk gezelschap waarbij ik samen met Peter de Peters vorm, René samen met Renee de Renees en Sylvia en André om in de sfeer te blijven Drésyl.

Met André voorop vertrokken we in volkomen logische richting richting de Heide. Daarbij konden we de andere groep nog net horen roepen dat we beter niet op de Melanen kunnen komen omdat het veel te nat is. Dré gaf aan dat dat wel goed zou gaan komen. Volgens Dré zijn logica van vorige week, zijn we volkomen logisch vertrokken richting de Heide. Uiteraard kwamen we al snel in boswerkzaamheden terecht.

We zijn een klein stukje over de open vlakte gefietst, maar dat bleek niet een heel goed idee. Toen het gevroren had was het best goed bereidbaar, nu begonnen de wielen er al in te verzakken, waardoor het trappen zwaar ging.

Uiteindelijk keren we weer richting het noorden en dus richting de Heide. Eerst hebben we het stuk langs de spoorlijn verkent en vervolgens een rondje gemaakt over het chaletpark. Dit park bood nogal een spookachtige aanblik doordat veel plekken leeg of geruimd waren. Daarna de doorsteek gemaakt richting de ‘echte’ heide. Op de heide een aantal heuveltjes gedaan met elkaar, waarna we door zijn gegaan richting Fort de Roovere. Dré zag daar een leuk pad, waarop Peter al voorspelde dat dit doodlopend ging zijn, omdat dit de laatste keer ook al was.

Hij bleek nog gelijk te hebben ook.

Aangezien we toch moesten omdraaien hebben we gelijk maar van de gelegenheid gebruik gemaakt om even te pauzeren. Tijdens de pauze waren de geleerden het eens geworden over de functie van het pad en de hoek waar we stonden. Dit moest wel een eendenfuik, of in dit geval een Pedaleurfuik zijn. Nu denk ik persoonlijk als dit een eendenfuik is, ze in Bergen niet echt heel slimme eenden hebben.

Na de pauze zijn we doorgefietst in de richting van Melanen. Jawel, het stuk waar we bij de start van de tocht voor gewaarschuwd waren. Een beetje eigenwijs als we zijn hebben we het toch geprobeerd. En tot onze verrassing bleken een paar maanden regen en vorst de ondergrond niet droger gemaakt te hebben. Tot aan onze assen zakten we weg in de blubber. Het was nauwelijks mogelijk om nog te fietsen.

We hebben snel weer de weg opgezocht en zijn terug gefietst richting het Appeltje.

Al daar gekomen, bleek de andere groep al lang en breed vertrokken te zijn na een kop koffie. Blijkbaar waren ze al om 10.00 uur terug met 24km op hun teller.