Toen ik vanochtend was opgestaan en uit het raam keek stond ik in twijfel, omdat het stralend weer was leek het me ook wel iets om met de racefiets een tochtje over de weg te maken. Maar omdat er in de groepsapp het voorstel was gedaan om naar Roosendaal te gaan om daar de uit gepeilde route te rijden, koos ik toch voor de MTB.

Dit was achteraf een hele goede keuze door het behoorlijk aantal prachtige natuur gezichten, door de laagstaande zon met op sommige open stukken de dauw die laag over de heide en weilanden hing wat voor een idyllische aanblik zorgde.

Om iets over negen arriveerde we bij het Appeltje waar een behoorlijke groep stond te wachten om te vertrekken, er werd besloten om als één groep naar Roosendaal te vertrekken en daar op te splitsen, dus met André Jansen op kop vertrokken we met 19 leden en 1 gastrijdster naar Roosendaal. Omdat ik in de veronderstelling was dat we direct over de weg richting camping de zoom zouden rijden, gezien dit de kortste weg was dacht ik, was ik zeer verrast dat André besloot om het bos in te rijden richting de heimolen.

Mede omdat André een andere interpretatie heeft van de kortste weg dan enig ander lid binnen de club, was ik verontrust of we wel rond één uur terug bij het appeltje zouden zijn.

Na een aantal malen links en rechts gedraai, werd er vervolgens door het bos naar de Wouwse Plantage gereden. Daar draaide we het fietspad op dat naar de Hollandsedreef richting Essen uitkomt, de Hollandsedreef is een asfalt weg die overgaat in een breed zandpad tot aan Essen. Daar staken we de spoorweg over en reden vanuit essen naar Nispen om bij de kruising Nispenseweg en de Antwerpseweg een soort van crossbaantje op te rijden.

Dit traject is schijnbaar aangelegd door TC de Kaaimannen en die hebben, zoals Gilbert het mooi verwoordde, iedere vierkante meter benut door om iedere boom of struik een bocht te maken. Zeker een leuk stuk MTB route, echter vanwege de omvang van de groep was het meer file rijden dat met een behoorlijke gang over de bultjes te springen en door de bochten te scheuren.

Zeker halverwege het gedeelte waar er wat hogere zandruggen waren te nemen en waar er een aantal leden toch wat angstig waren om de afdalingen in te gaan en zodoende er een echte file ontstond met een vertraging van om en nabij de 5 a 10 minuten. (zo leek het dan tenminste ;-).

Het bleek achteraf dat bij de fiets van Sjak Langenberg het achterwiel los was gekomen en dat er twee spaken uitgebroken waren. Dit verklaarde het grote slag wat mij eerder al was opgevallen.

Nadat de hele groep weer op gang was gekomen reden we via Heijbeeksestraat, Kerkweg en Boswachtersdreef naar het uitgepeilde traject richting het theehuisje. Rond half elf werd er een pauze van 5 minuten ingelast om rustig wat te kunnen eten, daar werd besloten om weer richting Bergen op Zoom te rijden.

Op de weg terug kon Kees Simonis en Kees Schrauwen op de Westelaarsestraat zichzelf niet meer bedwingen, nadat Kees S was weggesprongen nam Kees Sch het hazenpad om het gat dicht te rijden. Omdat ik samen met Jack Maurer op kop van de groep reed werd ook bij ons het competitie gevoel gewekt denk ik gezien het tempo dat langzaam omhoog ging.

Toen Sjak Langenberg naar voren kwam met de boodschap dat men achteraan had gevraagd of het wat harder kon, was dit het startsein om er een zogenaamd vrij stuk in te lassen.

Vanaf de Wetsstraat was het vrij koers tot aan het Appeltje, Jack Maurer demarreerde als eerste en hij werd direct gevolgd door Frans de Kok waar ik bij in het wiel zat. Toen Jack zijn benen stil hield nam Frans over maar niet met volle overtuiging zodat Kees Schrauwen aanging, omdat Kees al wat kruit had verschoten was de demarrage niet vinnig genoeg en kon iedereen mee. Kees had dit snel in de gaten en stopte dus ook zijn poging.

Dit was het sein voor Jack Maurer door nogmaals eens behoorlijk te versnellen, ook daar gingen Frans en ik achteraan en toen Jack bij het bruggetje aan de zoom zijn benen stilhield en Frans wat twijfelde had ik met een snelle blik achterom gezien dat we een gaatje van een meter of twintig hadden. Daarop nam ik de kop en riep tegen hen dat we moesten gaan draaien. Dit lukt buitengewoon goed want we zijn met z’n drieën tot aan het Appeltje voorop gebleven.

Net voordat we aan de kruising bij Stay-okay kwamen was het Frans die opgaf en omdat ik in zijn wiel zat ben ik vol door gereden. Ik vermoed dat Jack het allemaal wel prima vond want ik zag geen wiel achter me waardoor ik als eerste bij het Appeltje arriveerde.

Daar hebben we nog gezellig een paar koppen koffie gedronken en sterke verhalen uitgewisseld.