Als je de hele zomer nagenoeg alleen op de racefiets hebt gezeten ontgaat je toch een beetje de ontwikkeling van de vereniging, die zich hoofdzakelijk in het bos afspeelt. Daar komen de meeste nieuwe leden binnen via team MTB en de clinics.

De laatste jaren kent team toer ook wel een aanwas van buitenaf, maar ook hier heeft een doorstroming plaatsgevonden van leden die op de mountainbike zijn begonnen.

Op de jaarlijkse feestavond van onze fietsclub had ik al een voor mij nieuw gezicht ontdekt, maar bij mijn rentree op de onverharde weg (en als er niet teveel modder in het bos ligt zal het niet bij deze ene keer blijven) op zaterdag 8 november jongstleden ontwaarde ik nog meer tot nog toe voor mij onbekende leden. De opkomst lag dacht ik ruim boven de 20 leden en Bart had ook nog met René van O samen een groep cursisten bij zich.

De snelle groep onder leiding van Kees Sim. en Ludo dook als eerste het bos. Bij de volgende iets minder snelle groep besloot ik me aan te sluiten, Annemie, Silvia René v.d. V, Joop, Martijn, Frans, Jan en Cees H dachten er hetzelfde over. Tenslotte ging Peter W met de derde groep het bos in.

En het viel inderdaad mee met de gesteldheid van de bodem.

Bovendien was het prachtig weer voor de tijd van het jaar, geen regen en wel een zonnetje. Bijna overal was het droog, maar hoe het bestaat weet ik niet maar aan de ene kant van het hek om de vliegbasis volgen de diepe modderplassen elkaar op en om de hoek rijd je in het losse mulle zand. Gelukkig reed ik tamelijk voorin de groep zodat ik toch een paar keer om de plassen heen kon lopen en er niet dwars door hoefde te rijden. René leidde ons langs de basis en door de bossen richting Huijbergen.

Net voor we de omgeving van de beruchte bergen en duinen bereikten besloot hij een pad in te draaien waar een bedrijfswagen met schaftkeet in de bocht geparkeerd stond. Wij konden er ternauwernood langs en op het einde van het pad bleek er geen uitweg te zijn. Maar we gingen niet terug langs de pipowagen en besloten dan maar over het prikkeldraad te klimmen.

De Nootjesberg en het Tiestenduin werden aangedaan en iedereen kwam redelijk tot goed boven en ook weer naar beneden. Jan vroeg zich af of dit het bos was waar de paters van Huijbergen vroeger veel gewandeld hebben. Toen we langs de gebouwen van het klooster fietsten bleek er geen een pater meer in de buurt aan wie we dit konden vragen.

In de tuinen van het klooster reed René een steil en erg glad bruggetje op. Gelukkig was er nog niemand achter hem aangegaan, want hij gleed uit en kwam ten val. Even zat de schrik erin maar René kon verder, evenals zijn fiets en ook de brug was nog heel.

Over de terugweg is niet veel te melden.

Wij kwamen als eerste groep terug bij t Appeltje en hadden precies 30 kilometer op de computers staan. Al snel kwam de derde groep binnen, die ongeveer dezelfde afstand had afgelegd.

En de eersten zullen de laatsten zijn, want de snelle groep sloot de rij. Zij hadden echter wel wat meer kilometers afgelegd....

Na een bakske koffie druppelde iedereen langzaam weer naar huis toe.

Rens