Vrijdagavond ben ik al vertrokken Richting Houthem ,samen met Cees Schoutens.

Bij Cees hebben we eerst het vrachtwagentje met fietsen, tassen en wat gereedschap geladen. Na nog even een bakkie gedaan te hebben zijn we rond half acht vertrokken.

Rond half 10 kregen we een verontrustend telefoontje van Marcel, waar we ongeveer waren, want Pytrik zat al heel de middag op zijn tas en douchespulletjes te wachten. Door een misverstandje was de tas van Pytrik bij Cees terecht gekomen en vervolgens in het vrachtwagentje.

Ik had Marcel (en Pytrik natuurlijk) gerustgesteld dat we binnen 15 à 20 minuten bij het hotel zouden zijn, het vrachtwagentje ging immers niet harder dan 89 km/h en tot overmaat van ramp hadden we bij wegwerkzaamheden ook nog een afslag gemist. Toen we de afrit van de snelweg namen en bijna recht het hotel binnen reden, werden we al tegemoet gelopen door enkele leden van Team Toer.

Ik voelde me net een hulpverlener van het Rode Kruis die in het buitenland hulpgoederen af gaat leveren. Het leek ook wel of sommige van de hulpbehoevende buitenlands spraken, ze waren in eerste instantie moeilijk te verstaan, maar dat was waarschijnlijk de vermoeidheid van het fietsen van Bergen op Zoom naar Houthem, of misschien toch iets anders?

We kregen in ieder geval een warm onthaal.

Na het doornemen van de tocht van Team Toer die dag richting Houthem, zochten we rond middernacht ons mandje op in de familiekamer. Dat zou wel nodig zijn bleek de volgende dag bij het ontbijt, want ik had die nacht een hele drukke nacht gehad met het vrij maken van de bospaden voor de MTB route van zaterdag. Schijnbaar heb ik heel wat kubieke meters hout weggezaagd die nacht. Ik heb er zelf niets van gehoord, omdat ik oordopjes in had (handige tip).

Kort na het ontbijt kwamen de eerste auto’s met de rest van de deelnemers van de tweedaagse aanrijden.

En nog een geluid wat ik hier liever niet opschrijf. Het bleek de fiets van onze enige vrouwelijke deelneemster te zijn. De ketting begon over te slaan.

Na een vlugge inspectie kwamen we erachter dat deze versleten was en werd dus snel een fietsenmaker opgezocht. We kwamen terecht bij het Belgisch Rijwielhuis, waar we onze fietsen tegen het hek plaatsten en die van Rianne naar binnen dirigeerden.

De fiets stond in mum van tijd in de standaard en werd met chirurgische precisie ontdaan van z’n ketting en pignon en in een oogwenk vervangen door nieuw materiaal en weer afgesteld.

Ondertussen kregen we van moeder de vrouw de opmerking dat het niet de bedoeling was dat onze fietsen tegen het hek geplaatst werden, omdat de schilder daar vorige week zich op uitgeleefd had en dat deze toch een fiks uurloon had. Rianne rekende af en kon een stuk lichter haar tocht vervolgen. Of dit nu aan de lichtgewicht ketting en pion lag of aan haar knip laten we maar even in het midden (volgens mij had het indirect wel iets met het schilderwerk te maken).

We waren in ieder geval geholpen en konden onze tocht weer vervolgen.

Voor zolang het duurde, want even later bij een flinke klim kwamen we op de top erachter dat Wim ontbrak. Dus even terug naar beneden om te kijken wat er aan de hand was. Het bleek dat zijn ketting van achter tussen het grootste kettingwiel en de spaken gelopen was.

Nadat Cees de ketting er tussenuit gehaald had en de boel weer afgesteld konden we onze weg weer vervolgen.

Deze hadden we zo gevonden natuurlijk en na bestudering van de menu kaart werden de uitsmijters, tosti’s en broodjes met 2 frikadellen / 2 kroketten besteld (je moest een keuze maken bleek later). Het waren flinke porties, waar we heel de middag weer op konden teren. Ondertussen had de zon de strijd met de mist ook gewonnen, dus konden we de rest van de tocht nog meer genieten van de mooie uitzichten van het Limburgse landschap. Ik ben geen chauvinist en al helemaal geen raszuivere Bergenaar, maar ik kan toch moeilijk kiezen tussen de schoonheid van de bossen van Limburg en die van ‘ons Berrege’. Wij hebben ook een prachtige omgeving,laten we dat vooral niet vergeten.

Na wat fotomomenten bij een waterval en een groeve (alle reparaties zijn overigens ook op de gevoelige plaat vastgelegd) vond de fiets van Wim dat hij weer wat aandacht nodig had. Zijn ketting was voor tussen het kleinste en middelste blad vast komen te zitten. Nadat ik dit verholpen had, konden we onze weg weer vervolgen, althans dat dachten we. De fiets van René v/d V. dacht daar anders over, die had een platte band. Een flinke doorn was de dader.

Nadat dit verholpen was en de steile klim al dan niet lopend bedwongen was, is de rest van de tocht redelijk probleemloos verlopen.

De tweede dag van de tweedaagse werd kort na negenen na een voortreffelijk ontbijt met voldoende eieren, gestart door dezelfde zeskoppige groep die de eerste dag ook op plezierige wijze had doorgebracht. De mist was al redelijk opgetrokken toen Cees, Kees, Rene, Rene, Rianne en Wim vertrokken met als doel ca. 35 km. te rijden.

Als leidraad voor de te rijden route werd gebruik gemaakt van een zorgvuldig gedownload parcours met als vertrekpunt de 'Herberg' in Houthem.

De koffiebreak werd na ca. 17 km. gehouden in Meerssen, waar we door een leerling van de witte brigade op onze wenken werden bediend.
Verder op weg richting Vilt werden we getrakteerd op een heus 'geitenpad' omhoog waar geen eind aan leek te komen. Op de kiezelachtige ondergrond leken de berijders van de 29"ers licht in het voordeel ten opzichte van de berijders van de wat minder grote wielen fietsen.