Om een beetje in de trend van een aantal weken geleden te blijven, waar ik de desbetreffende tocht een naam heb gegeven, heb ik deze tocht LAAGVLIEGER genoemd. 

Maar we beginnen bij het begin, eerst Kees ophalen en nog even proberen de speling uit zijn balhoofd te stellen. Helaas lukte dit niet, dus dat wordt een nieuw balhoofdlager. Op naar ’t Appeltje, daar aangekomen stonden er al een aantal mensen te wachten, totaal zouden we uiteindelijk met z’n elven zijn.

Eerst weer maar eens proberen iemand te strikken om een verslag te schrijven, omdat Cees altijd zijn mondje nog al bij heeft, dacht ik dat hij een mooi slachtoffer zou zijn, maar helaas. Volgens Cees kon hij niet zo goed schrijven als praten. Op het voorstel dan een gesproken verslag op de site te zetten ging hij ook niet in. Bovendien had hij samen met Marcel het verslag van de clinic in de Ardennen geschreven, samen het verslag van deze tocht te schrijven was ook geen optie.

Gilbert nog even proberen te strikken, maar die heeft nog een paar drukke weken (we tellen af Gilbert, net als jij).

Nog even proberen een vrijwilliger te vinden, maar toen ik dat vroeg was iedereen ineens druk in gesprek of was er ergens anders iets interessanters te zien. Dan maar geen verslag deze keer zei ik nog.

We deelden ons op in twee groepen, ik sloot aan bij de groep waar Kees de koppositie in nam. Hij had het tempo er al gelijk flink inzitten, we waren net een stel laagvliegers. Waarschijnlijk had dit te maken met z’n slechte balhoofdlager, want als je sneller gaat, heb je er minder last van.

Dit tempo had enkele kilometers verderop voor mij ook nog gevolgen, omdat ik meer zuurstof nodig had, fietste ik al geruime tijd met m’n mond open, een uitgesproken kans voor een tegemoetkomende laagvliegers om rechtstreeks tegen mijn huig aan te vliegen. De gevolgen hoef ik jullie niet uit te leggen, want dat hebben jullie vast allemaal al eens meegemaakt (neem ik aan).

Wat ik wel vreemd vond was dat Martijn en Kees voor mij fietsten en dat ik hem net moest ‘vangen’, maar volgens Kees en Martijn hadden zij hem ook al gevangen en weer uitgespuugd. Ik moest het dus met een derde handsje doen.

Na regelmatig wat geproest en wat slokken water waren we in de buurt van Huijbergen beland, nog even een persoonlijk verhaal van een trimster aangehoord, zonder dat ze het in eerste instantie in de gaten had. Ze dacht alleen met een collega trimmer te lopen, maar had niet op ons gerekend. Helaas konden we haar ook niet van de juiste raad voorzien.

Verder via Steertse Duinen naar het Grenspark de Zoom-Kalmthoutse Heide. Daar aangekomen stopten we voor een wildrooster, omdat er aangegeven stond dat fietsers niet verder mochten. Dan maar even een reepje en een slokje doen en gelijk even overleggen wat nu te doen. Tijdens dit alles kwam er nog een eenzame mountainbiker aan, naar later bleek de voor ons nu overbekende Marcel v/d Weegen. Hij stond ook even bij ons te twijfelen wat te doen, tijd voor een geintje dacht ik. Ik zei tegen hem: “Nu zie ik het pas, jij bent het, Marcel”.

Klopt zei hij, maar wie ben jij dan? Toen kon ik me niet meer inhouden en kwam de aap uit de mouw. Ik had zijn naam op z’n frame zien staan (hij zal zich volgende keer wel bedenken vooraleer hij weer zijn naam op zijn frame laat zetten).

Besloten terug te gaan richting de Putse weg / Ossendrecht. Kort na vertrek gingen we gelijk over een bruggetje / steigertje, waar Joop nog even een gratis demonstratie gaf hoe je snel van je fiets af kunt stappen. Knap werk Joop,ik doe het je niet na.

Via het Mollercollege Ossendrecht terug richting Hoogerheide. Daar kwamen we achter de manege aan de Dennenlaan uit en weer verder richting Woensdrecht. Onder de snelweg door, nog even een goede daad gedaan, door een Belg de weg te wijzen en rechtsaf het landweggetje Korteweg-zuid op, om weer bij Groot Lindonk uit te komen.

Via Zuidgeest en de Heimolen, waar Kees afsloeg richting huis, weer terug richting ’t Appeltje. Omdat het al half 12 was besloten we het laatste stukje over de weg te doen. Bij ’t Appeltje aangekomen, zat de andere groep al op het terras te genieten van het zonnetje, zij hadden er 35 km op zitten. Op onze teller stond 46 km, ook nog even een bakkie doen en genieten van het zonnetje en dan weer naar huis.

En Kees, het was weer een mooie route, wederom bedankt hiervoor.

Voor route zie:

http://www.strava.com/activities/147567331/analysis

Groeten René van O.