Het weer was perfect. Kees had wederom tevergeefs de rustplaats gebeld en onder welhaast perfecte weersomstandigheden ging het in redelijk tempo via de Welberg richting Steenbergen over die vermaledijde fietspad naar Dinteloord. Ondanks gedegen kaartstudies konden we de route door Steenbergen niet fietsend vervolgen; zeker 300 meter ‘klunen’ viel ons ten deel, hetgeen Rens de uitspraak ontlokte ‘dat ie nie bij de wandelende krabbe zat’.

We naderden het buurtschap Barlaque. Onderweg was het gesprek in volle gang. Uiteraard bleken de ontwikkelingen bij Philip Morris nog immer ‘het onderwerp van de dag’. Maar ook het ‘lijden’ van Pytrik tijdens de Peter van Petegem Classic, de te droge ketting van Andre kwamen aan de orde. Een enkele durfal besloot zelfs de mouwstukken op te bergen, hetgeen een der coureurs de opmerking ‘Bendallang uit ut gips’ ontlokte.

Onderweg naderde uit tegenovergestelde richting een joggende dame met EEN HOND. Als ervaren renners zijn we altijd beducht voor honden; een valpartij of een beet in de kuit, het kan zo maar gebeuren. Altijd ook verstandig om aan de eigenaar van de hond te vragen; ‘Bijt hij als ik hem aai?’, of dialectisch; ‘Bettieakumaai?’ Ik geloof niet dat er deze ochtend Pedaleurs waren die de hond hebben gezien. Alle aandacht ging uit naar de begeleider(s) …… van het dier.

Nadat we tevergeefs naar een kroeg hadden gezocht in Hoeven werd vaart gemaakt richting Bosschenhoofd. Met Pytrik en mijzelf op kop werd keurig de 30 km/h aangehouden op de fietspad. Tenminste, dat stond op de display van mijn tellertje….. (ik zal het verschil tussen ‘CUR’ en ‘AVG’ nog eens in het boekje opzoeken J)

Onder het genot van kerosinedampen en gebrul van vliegtuigmotoren werd het toch nog gezellig in café De Cockpit op Airport Breda. (Zo heet Seppe tegenwoordig). Een aanrader als rustplaats!

Ik mocht nog even op kop en Andre riep mij toe; ‘Deurrije naor de Zeg en neve de weg af blijve!’ Zo gezegd, zo gedaan. En de kom je al weer heel snel via Oud Gastel en Kruisland in de omgeving van ‘Errel’. Jeroen S en Kees hadden, zonder daar maar ook een enkele Pedaleur in te kennen, besloten dat ‘het spel op de wagen zou gaan’ in ‘Ut Laog’. Getweeën demarreerden ze op verraderlijke wijze en pakten gelijk enkele honderden meters. Jeroen van de P, Toine, Pytrik en Arn in de achtervolging. De rit tot de virtuele eindstreep bleek voor een aantal van de stoempers langer als gedacht. Snel daarna werd het verbrokkelde peloton weer geformeerd. De laatste krachten werden bijeengeraapt op het viaduct over de A58, waarna bij wijze van uitzondering, Krijnen was gesloten, werd afgestapt bij ’t Appeltje. Samen met Mario, die er met Cees S 61 km op hadden zitten, werd nog even genoten van het mooie weer en een ‘normale’ Leffe.

‘Ge zouter sjaloers van worre……’

Arn